Happiness

ชุมชนวัดป่าแดงเป็นชุมชนที่แออัดอยู่ในเมืองเชียงใหม่ มองภายนอกและชุมชนโดยรวมแล้ว ฉันคิดว่าเป็นชุมชนที่ไม่ค่อยน่าอยู่สักเท่าไหร่ เพราะว่าเป็นบ้านที่อยู่ติดกันจนเกินไปและอีกทั้งยังดูเป็นชุมชนที่ไม่ค่อยสะอาดอีกด้วย

แต่หลังจากที่ฉันได้ทำความรู้จักกับหญิงชราคนหนึ่งทำให้มุมมองต่อชุมชนนั้นเปลี่ยนไป ปัจจุบันเวลาฉันขับรถผ่าน ฉันมักจะหันหน้าไปมองผู้คนในชุมชนนั้นด้วยใบหน้าที่เป็นมิตรราวกับเป็นญาติพี่น้องที่สนิทกัน ถามว่าทำไมฉันถึงเปลี่ยนมุมมองไปได้ อาจเป็นเพราะฉันได้รับรู้ถึงเรื่องราวของหญิงชราท่านนี้ จนทำให้ฉันถึงกับเห็นด้วย ฉันเป็นคนที่รักครอบครัวของฉันมากและยิ่งได้ฟังเรื่องราวของท่านก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

ยายเหรียญหญิงชราวัยเจ็ดสิบสี่ปีเป็นหญิงแกร่งคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในชุมชนวัดป่าแดงโดยการเช่าที่ดินของวัดปีละ 200 บาทเพราะไม่ได้มีที่ดินเป็นของตัวเอง ยายเหรียญตาบอดแต่ชีวิตของยายกลับมีความสุขได้อย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้งยังมีโรคประจำตัวที่ต้องกินยาอยู่เป็นประจำแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงที่จะทำให้ยายรู้สึกท้อกับชีวิต ยายไม่ได้มองว่าการที่ตาบอดไปข้างหนึ่งเป็นสิ่งที่จะลดทอนความสุขในชีวิตเราไปได้ ในขณะที่บางคนในปัจจุบันยังไม่พอใจในรูปร่างหรือหน้าตาของตน จนต้องโหยหาสิ่งที่เรียกว่าความสวยงามกันต่อไป

แต่ละวันของยายเหรียญนั้นจะทำงานกับทางเทศบาลโดยการกวาดถนนพร้อมทั้งเก็บของเก่าไปด้วย เสาร์อาทิตย์ของยายนั้นก็ไม่ได้หยุดพักผ่อนแบบคนบ้านอื่นๆในละแวกเดียวกัน ยายเหรียญนั้นไปหาของเก่ากว่าจะกลับบ้านมาก็เย็น มีวันหนึ่งฉันเคยไปหายายตอนลูกชายและลูกสะใภ้ของยายเหรียญอยู่บ้าน ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ลูกชายวุ่นวายกับการทำงานไม้ ลูกสะใภ้ที่เหมือนเพิ่งจะกลับจากที่ทำงานก็กำลังจะเริ่มทำงานบ้าน และยายเหรียญที่กำลังแยกขยะต่างๆแยกใส่กระสอบ ยายมีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ยายผ่านชีวิตที่ยากลำบากมาตั้งแต่ยังสาว "เพราะไม่ได้เกิดมาในฐานะที่ร่ำรวย ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป "

ไม่ว่ายายจะพูดประโยคอะไรที่มันน่าหดหู่ ยายมักจะยิ้มและมองมาด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ความสุขที่ฉาบปนกับประสบการณ์ทั้งดีและร้ายจนทำให้ยายแข็งแกร่งมาได้จนถึงทุกวันนี้ อีกเรื่องที่ยายคงเล่าให้ฉันฟังคือเรื่องลูกของเขาทั้งสี่คน

"ยายไม่ได้ให้ลูกเลี้ยงยาย ยายเลี้ยงตัวยายเองได้แค่ได้เจอได้คุยกับลูกยายก็ดีใจแล้ว จากนั้นฉันก็น้ำตาซึมกับความรู้สึกของยายต่อลูกๆของเขา"

"ความสุขของแต่ละคนต่างกันจริงๆ" นี่เป็นประโยคแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน หลายคนมีความสุขกับเงินทองของมีค่า บางคนสนุกกับการใช้ชีวิตให้เปล่าประโยชน์ไปวันๆ ต่างกับบางคนที่ต้องมีความสุขกับการใช้ชีวิตในแบบที่มี วิถีที่แสนจะเรียบง่าย ความแก่ชราที่ทำให้รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าของแกเยอะขึ้น แต่ก็ไม่สามารถกลบรอยยิ้มและความสุขที่มันแสดงออกมาได้