ริมทาง

" ระหว่างงทางเดินสองข้างถนน มีหญิงชราคนหนึ่งที่มาพร้อมรถเข็นคันเล็ก ๆ "

ผักที่ขึ้นเองข้างถนน ริมทาง หรือขึ้นตามรั้วที่เหมือนเป็นวัชพืช สิ่งที่พวกเรามองว่าไร้ค่าไม่คิดว่าผักที่เกิดขึ้นนั้นจะมีประโยชน์ แต่สำหรับหญิงชราคนนี้ ผักไร้ค่าเหล่านั้นคือเงิน ทำให้เกิดการประกอบอาชีพ “ เก็บผักข้างถนน นำเอาไปขาย เพื่อหาเลี้ยงตัวเอง” เขาไม่ได้ทำเพราะความต้องการ แต่มันคือความจำเป็นของการดำรงชีวิตเพื่อความอยู่รอด

เรื่องราวชีวิตของหญิงชราคนหนึ่ง ชื่อว่า นางน้อย จำปา หรือ ยายน้อย อาศัยอยู่ในชุมชนวัดป่าแดด กับลูกชายหนึ่งคนในบ้านที่ค่อนข้างเล็ก แคบ และทรุดโทรม ครอบครัวของยายน้อยนั้นยากจนมาก

ยายน้อยที่มีอายุแปดสิบกว่าปีแล้ว ยังคงต้องประกอบอาชีพหาเลี้ยงตัวเองโดยการเก็บผักต่างๆตามข้างถนน แล้วนำเอาผักที่เก็บได้ไปขายที่ตลาด และนำเงินที่ได้จากการขายผักเพื่อใช้จ่ายเลี้ยงชีพ

ยายน้อยบอกว่า “ ปัจจุบันผักที่เกิดขึ้นเองมันไม่ได้มีมากเหมือนเมื่อก่อน กลุ่มคนที่นิยมกินผักจะเป็นคนแก่ซะส่วนใหญ่ น้อยนักที่จะมีหนุ่มสาวมาซื้อ ”

บางวันผักกก็มีไม่พอให้ที่จะเก็บได้ ยายน้อยจึงต้องทำอย่างอื่นไปด้วย คือ การทำขนมไปขาย สิ่งที่นำมาทำขนมนั้นต้องลงทุนซื้อมาเอง ไม่ได้เก็บมาจากข้างทางแล้ว

ยายน้อยมีโรคประจำตัว คือ โรคความดัน ต้องกินยาเป็นประจำ ยายน้อยต้องไปรับยาที่โรงพยาบาลประจำตำบลเป็นประจำทุกๆ 2 เดือน

รายได้ของยายน้อยส่วนมากมาจากการขายของในตลาดวันละ 100-200 บาท แม้บางวันที่ขายของไม่ได้เลย แต่ยายน้อยยังคงสู้ต่อไป

“ คนเราเลือกกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำได้ การที่เกิดมาเป็นคนจนก็ต้องดิ้นรนสู้ต่อไปในสังคมที่กำลังเปลี่ยนแปลงพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเราไม่ดิ้นรนตัวเองเราก็จะอดตาย และเอาชีวิตรอดในสังคมปัจจุบันนี้ไม่ได้ ”